Nie rozumiem aż tak wielkiego zachwytu tym serialem, a przede wszystkim główną parą. Na początku musiałam się nieco zmusić, żeby przebrnąć przez pierwsze odcinki, bo jakoś mocno mnie akcja nie wciągnęła, chociaż paradoksalnie postać Emmy właśnie na początku była do zniesienia. Później czar prysł i nadal nie wiem, dlaczego Dextera do niej ciągnęło. O ile u niego było widać jakiekolwiek emocje, poprzez fascynację, zauroczenie, smutek i cierpienie, tak Emma wydawała się kamieniem. Jej postać mocno irytowała, opryskliwa, ciągle melancholijna, z jedną miną, wywyższająca się i po prostu posępna. Niby miała jakieś przebłyski, ale w ogólnym odbiorze mocno negatywna. Dexter natomiast w moim odczuciu był genialnie wykreowany od początku do końca. Jego walka z nałogami i przyzwyczajeniami, a później zmaganie się ze śmiercią i rozwodem były przez aktora bardzo dobrze zagrane. Co do pary, ja tam między nimi chemii nie czułam i miałam odczucie, że przyjaźnią się z przyzwyczajenia, dziwnego sentymentu i samotności, a nie głębszego uczucia. Choć i tak uważam, że większą chemię było czuć od samego Dextera niż Emmy.
Ogólnie serial ciekawy, historia z czasem potrafiła wciągnąć, choć były odcinki, które przewijałam.