Ten film od kilku dni chodzi mi po głowie. Nie mogę przestać o nim myśleć. Wszystko było w nim wciągające i poruszające: sceny w szpitalu z Adamem, w sądzie, w domu z mężem. Bohaterowie byli od początku prowadzeni spójnie i konsekwentnie, aż tu nagle wszystko się zawaliło. Moment, gdy Adam pocałował Fionę przekreślił dla mnie kompletnie konstrukcję jego postaci.

Bo ja odebrałam fascynację Fioną ze strony Adama jako fascynację o charakterze intelektualnym, a nie romantycznym. Przez cały czas widziałam ucznia, który szuka swego mentora, a nie młodziaka, co to lata za starsza o 30 lat kobieta, bo się zakochał.

Ale uściślijmy o co mi chodzi. Gdy Fiona po raz pierwszy odwiedziła Adama w szpitalu przed wydaniem wyroku, po prostu wysłuchała co on sam ma w tej sprawie do powiedzenia. Potraktowała go jak dorosłego, którym już prawie był. Potem jeszcze coś razem pośpiewali i pograli na gitarze- i było miło. I to zapewne było traktowanie, którego młody nigdy w życiu nie doświadczył.

Zapewne ani jego matka ani ojciec nigdy z nim tak naprawdę nie rozmawiali, nie pytali o jego zdanie na żaden temat- a tylko wpajali mu w co ma wierzyć i jak ma myśleć. Poza tym, po transfuzji rodzice zaczęli popadać z synem w konflikty. On zaczął odrzucać wierzenia świadków Jehowy, oraz był rozgoryczony faktem, że matka i ojciec swoimi przekonaniami skazali go na śmierć. Uznał też, że był naiwny, bo chciał zostać męczennikiem w imię nie wiadomo nawet jakiej idei.

Chłopak po wyzdrowieniu chciał się nauczyć nowego życia i dlatego desperacko szukał oparcia we Fionie, bo ona jako pierwsza otworzyła mu oczy na inną prawdę. Była mu potrzebna dalej- jako przewodnik po tej zupełnie nowej rzeczywistosci, ale ona nie stanęła na wysokości zadania. Nie chciała się spoufalac,- odrzucała go raz po raz, była zimna i oschła, chociaż tak naprawdę wiedziała, że ten chłopak stał się dla niej kimś więcej niż tylko kolejną "zamknięta rozprawą".

W momencie, gdy choroba wróciła, Adam był kompletnie pogubiony, osamotniony, porzucony. Uważam, że gdyby Fiona zgodziła się porozmawiać z Adamem i utrzymywać z nim kontakt, jego decyzja w nawrocie choroby byłaby zupełnie inna. Miałby się na kim oprzeć i jest duże prawdopodobieństwo, żeby przeżył. A tak, nie miał już po prostu wsparcia i wrócił do tego, co znał wcześniej- że transfuzja jest złem. I umarł.

I teraz ja się pytam- po co komu był potrzebny ten pocałunek w usta? Naprawdę Adam się zakochał we Fionie? A nie wystarczyłoby żeby "tylko" ja podziwiał i szukał u niej pomocy? Ta scena była bardzo cringe'owa i zaburzyła mi odbiór postaci, spłyciła ich motywacje oraz zepsuła mi wrażenia z filmu.

A tak na marginesie scenariusz pisał Ian McEwan- na podstawie własnej powieści. Lepszej rekomendacji nie trzeba. Jestem ciekawa jak rozwiązano to wszystko w oryginale.